ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2010 2η Ανακοίνωση της ανοιχτής ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ αναρχικών-αντιεξουσιαστών ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ σε σχέση με:Τη μισθωτή εργασία, την ταξική αφύπνιση, την κατάρρευση του «ελληνικού ονείρου», τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό, τους εργατοπατέρες, και μια πρόταση αντίστασης
-
Εισαγωγή
Στόχος αυτής της ανακοίνωσης δεν είναι κάποια πολύπλοκη ανάλυση της οικονομικής πολιτικής του ελληνικού κράτους ή του τρόπου λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας. Στόχος μας είναι η κριτική συνειδητοποίηση, η συλλογική αφύπνιση και δράση, μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής μας συνείδησης. Αφετηρία μιας τέτοιας ανάλυσης, στάσης και πρακτικής είναι η υπέρβαση της σύγχρονης «κουλτούρας της σιωπής», της αποστασιοποίησης, της μοιρολατρίας και του ρατσισμού, με σκοπό την επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής πραγματικότητας.
Εισαγωγή
Σε μια περίοδο καλπαζόντων κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, σε βάρος πάντα των ασθενέστερων στρωμάτων, καθίσταται περισσότερο από εμφανές ότι η οικονομία της αγοράς και η πλήρης ρομποτοποίηση της ζωής αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες μας. Το μόνο που εξυπηρετούν αδιαμφισβήτητα είναι η διαιώνιση συσσώρευσης κεφαλαίου και εξουσίας στα χέρια μιας μειοψηφικής ελίτ. Η οικονομική πολιτική του υπερδανεισμού, της υπερχρέωσης και της υπερκατανάλωσης, που ακολουθήθηκε από τις κυβερνήσεις από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, το οδήγησε σε ταμειακό αδιέξοδο και απειλεί με οικονομική εξόντωση τις κατώτερες τάξεις.
Είναι ώρα λοιπόν να σταματήσουμε να παρατηρούμε αδρανείς τα γεγονότα και να δεχόμαστε άκριτα ότι μας πουλάνε, είτε αυτό λέγεται ελπίδα, είτε ρατσισμός, είτε λιτότητα. Να προσδιορίσουμε επιτέλους τις πραγματικές μας ανάγκες, αποκαθηλώνοντας τις ζωές μας από το «σταυρό της ανάπτυξης» που το σύστημα μας πλασάρει, και να διαμορφώσουμε άμεσες και συλλογικές απαντήσεις για την επίλυση των προβλημάτων μας, βαδίζοντας προς την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, χωρίς αφεντικά και δούλους.
-
Η Δουλειά δεν είναι Δικαίωμα, είναι Εκβιασμός
Από δημιουργίας του, το καπιταλιστικό σύστημα διαπλάθει τις ανθρώπινες συνειδήσεις με ηθικολογίες του τύπου: «Η δουλειά είναι δημιουργικότητα και αρετή», «δούλεψε για να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία», «δούλεψε για να προκόψεις». Άλλωστε και το εμπόρευμα που ονομάζεται εργασία χρειάζεται τις διαφημιστικές του ατάκες. Πίσω τους όμως κραυγάζει ένας ξεκάθαρος εκβιασμός: «Δούλεψε για να επιβιώσεις», αλλιώς «φυτοζώησε ή ψόφα»! Έτσι, για να επιβιώσουμε εξαναγκαζόμαστε να πουλήσουμε μέρος της ζωής μας, δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό μας, δουλεύοντας για κάποιο αφεντικό (κράτος, επιχείρηση ή ιδιώτη) με αντάλλαγμα ένα μισθό. Ψίχουλα δηλαδή μπροστά σε αυτά που κερδίζουν τα αφεντικά από τη δουλειά μας, πουλώντας αυτό που παράγουμε, είτε είναι υλικό και χειροπιαστό, είτε υπηρεσία. Άσε που και τα λίγα που βγάζουμε επιστρέφουν σε αυτούς, αγοράζοντας τα «προϊόντα» που εμπορεύονται. Ως αποτέλεσμα, ο κοινωνικός πλούτος που παράγεται από την εργασία όλων συσσωρεύεται στα χέρια λίγων.
Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι αλλά ως απλοί φορείς εργατικής δύναμης, δηλαδή μια απρόσωπη ύλη προς εκμετάλλευση. Τα προϊόντα της παραγωγικής ζωής και η επιθυμία των ανθρώπων για πραγματική κοινωνική προσφορά και δημιουργία διαστρεβλώνονται και γίνονται εμπορεύματα, δηλαδή η ποιοτική και χρηστική τους αξία (η οποία φυσικά δεν είναι δυνατό να μετρηθεί) μετατρέπεται σε ανταλλακτική αξία.
Όλες αυτές οι συνθήκες προφανώς δεν αλλάζουν με το να διεκδικούμε απλά και μόνο μη περικοπές συντάξεων και μισθών ή υψηλότερους μισθούς. Αυτά θα αυξάνονται ή θα μειώνονται ανάλογα με την κατάσταση του κοινωνικού ανταγωνισμού μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών. Ο σκλάβος των 600 ευρώ γίνεται σκλάβος των 1000, αλλά η ουσία παραμένει ίδια. Όσα χρήματα και να μας δίνουν, δεν μπορούν να μας επιστρέψουν τη ζωή που χάνουμε στις δουλειές τους (και όχι μας).
-
Όταν Ακούς «Εθνικό Συμφέρον», Ετοιμάσου για Πόλεμο…
Τον τελευταίο καιρό ακούμε πολιτικούς, βιομηχάνους, μεγαλοδημοσιογράφους και άλλους «έγκυρους» αναλυτές ότι όλοι πρέπει να συνδράμουμε για να ορθοποδήσει η εθνική οικονομία. Καλούμαστε δηλαδή για άλλη μια φορά να πληρώσουμε το λογαριασμό από το φαγοπότι κράτους, επιχειρήσεων, τραπεζών και κάθε είδους μεγαλολαμογιού.
Όποτε τα αφεντικά χρησιμοποιούν τη λέξη «εθνικό», εννοούν την τσέπη και την καρέκλα τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του ιδεολογήματος της εθνικής ενότητας. Να καλλιεργήσει δηλαδή την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων του ίδιου «έθνους», απέναντι σε κάποιο «κοινό εχθρό». Στην πραγματικότητα, το «έθνος» δεν είναι παρά μια κατασκευή της αστικής τάξης για να διαμορφώνει πειθήνιους εργαζόμενους σε καιρό «ειρήνης» (για χάρη της «εθνικής» ανάπτυξης) και πρόθυμο κρέας για κανόνια σε καιρό πολέμου (για χάρη των «εθνικών» συμφερόντων).
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και γενικά οι εκμεταλλευόμενοι (έλληνες ή μετανάστες, εδώ και παντού) δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με το σινάφι των κεφαλαιοκρατών και των πάσης φύσεως εξουσιαστών. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο διαχωρισμός μας σε «εθνικές» και «φυλετικές» ράτσες είναι ένα τέχνασμα αυτού του σιναφιού για να φαγωνόμαστε μεταξύ μας και να μην στραφούμε εναντίον τους. Στο ρατσιστικό δηλητήριο που μας σερβίρουν για να υπονομεύσουν τη διεθνιστική ταξική ενότητα ντόπιων και μεταναστών, να απαντήσουμε με κοινούς αγώνες μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους, απέναντι στον πραγματικό μας εχθρό που είναι τα (κοινά μας) αφεντικά.
-
Λίγα λόγια για το ΠΑΣΟΚ και την Κατάρρευση του ”Greek Dream”
Η ουσία των αλλαγών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία λόγω της εν εξελίξει οικονομικής κρίσης ξεπερνούν κατά πολύ το οικονομικό πεδίο και επηρεάζουν όλη τη μέχρι τώρα δεδομένη τάξη πραγμάτων. Το τελευταίο διάστημα, ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες της εγχώριας καπιταλιστικής ιδεολογίας, το «ελληνικό όνειρο» φαίνεται να καταρρέει, συμπαρασύροντας μαζί του τους πόθους ολόκληρης της μικρομεσοαστικής τάξης της ελλάδας για κοινωνική ανέλιξη. Η αδυναμία του συστήματος να διατηρήσει έστω, τις ελπίδες όλων αυτών που πιστεύοντας ολοκληρωτικά στις αξίες του ατομικισμού περίμεναν να ανταμειφθούν, είναι ταυτόχρονα η αδυναμία του να διατηρήσει την ίδια του την ύπαρξη. Ό τεράστιος μηχανισμός μαζικής παραγωγής κουλτούρας, που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια και μέσω τηλεόρασης και διαφήμισης και συντηρεί την ελπίδα για «μεγάλη ζωή» σε εκατομμύρια άβουλους δέκτες, πλέον δεν έχει τι να προβάλλει, αφού τα δάνεια και οι επιδοτήσεις κόπηκαν, τα χρέη διογκώνονται και η οικονομική επιφάνεια μειώνεται δραματικά. Οι χιλιάδες των προδομένων μικροαστών που λιγουρεύτηκαν τα ψίχουλα της εξουσίας, είναι καιρός να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους…
Θα ήταν άδικο αν δεν παραδεχτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ πρόσφερε τα μέγιστα στην προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας σε ένα σύνολο αποκτηνωμένων τηλεθεατών και υπογείως ανταγωνιζόμενων ατόμων. Η κλασσική πλέον φιγούρα του κομματάρχη, που έχοντας τις διασυνδέσεις, μοιράζει υποσχέσεις και επιδοτήσεις καθώς και του ψηφοφόρου που τι μια ζητιανεύει ρουσφέτι και την άλλη παίζει στο χρηματιστήριο, χαρακτηρίζει άλλωστε τα χρόνια του «σοσιαλισμού». Είναι τα χρόνια που η διαφθορά και η σαπίλα παύει να είναι προνόμιο των ανώτερων κοινωνικών τάξεων και διαπερνά κάθετα τον κοινωνικό ιστό. Η σιωπηλή συνενοχή της κοινωνίας λειτουργεί σαν άλλοθι για κάποιους που αποκτούν υπογείως τρομακτικά μεγάλα κέρδη. Επειδή όμως κάθε παραμύθι κάπου τελειώνει, τα λεφτά φαγώθηκαν και τους μεγαλοπασόκους τους τρομάζει ο κίνδυνος να χρειαστεί κάποια στιγμή να δουλέψουν για να ζήσουν. Είναι οι ίδιοι που τώρα ζητάνε εθνική ενότητα και ομοψυχία, υπομονή, ωριμότητα και αποκαλούν τις απεργίες εθνική προδοσία. Η στοιχειώδης κοινωνική μνήμη και η μετατροπή της σε αδιάλλακτη σύγκρουση με όλα όσα εκπροσωπούν ήρθε η ώρα να διαψεύσει τις ελπίδες τους.
-
Για τον Ξεπουλημένο Συνδικαλισμό και τους Εργατοπατέρες
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι όποιος αγώνας δόθηκε από τους εργαζομένους τα τελευταία χρόνια προσέκρουσε πάνω στην ανελέητη δράση των κρατικοδίαιτων εργατοπατέρων. Αν και εργαζόμενοι οι ίδιοι τους, ξεκίνησαν την καριέρα τους από καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς και εξελίχθηκαν σε ένα είδος εκκολαπτόμενων βουλευτών. Οι αυτόκλητοι σωτήρες τις εργατικής τάξης παρουσιάζονται σαν παιδιά λαϊκής νοοτροπίας, δεν χάνουν όμως την ευκαιρία να ποζάρουν δίπλα δίπλα με τους μεγαλοκαρχαρίες της ελληνικής βιομηχανίας. Ξεπουλώντας με το πάσο τους κατακτήσεις που φθάνουν έως και τους αγώνες του ’60, κέρδισαν σιγά σιγά μια θέση δίπλα στους εκλεκτούς της αστικής τάξης. Λεηλάτησαν κάθε έννοια ταξικής συνείδησης και διαίρεσαν το κίνημα στα μέτρα τους, δημιουργώντας ανεξήγητες αντιθέσεις σε βασικούς κλάδους εργασίας, στρέφοντας τους εργαζόμενους από τη εργατική πάλη στην αλληλοεξόντωσή τους (βλ. κόντρες μόνιμων και συμβασιούχων στο δημόσιο, καθηγητών και δασκάλων, αγροτών και “νέων” αγροτών κτλ).
Πίσω λοιπόν από τις πλάτες των εργαζομένων παίζεται ένα βρόμικο παιγνίδι. Οι εργαζόμενοι και τα συμφέροντά τους δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα αυτών των λακέδων της εκάστοτε εξουσίας και θα πρέπει να τους βλέπουν εχθρικά και να πράττουν επιθετικά απέναντί τους, αν θέλουν να προχωρήσει ο αγώνας τους. Μιλάμε για μια τάξη ανθρώπων που όχι απλά συνδιαλέγεται με το σύστημα, αλλά το υπηρετεί συνειδητά.
-
Μια Πρόταση Αντίστασης